Edycja rzeszowska "Niedzieli" 22/2002
Drodzy Bracia Kapłani! Drodzy Diecezjanie - Bracia i Siostry!
Dzisiejsza uroczystość Trójcy Przenajświętszej uświadamia nam, że od chrztu św. wszyscy jesteśmy uczestnikami życia Trójcy Świętej, że wszyscy jesteśmy zobowiązani do życia w miłości na wzór Osób Boskich. Uwielbiajmy Trójcę Świętą za miłość i dobroć, za wszystko co dane jest nam przeżywać w życiu osobistym i we wspólnocie Kościoła rzeszowskiego.
Bieżący rok w naszej diecezji jest bogaty w różnorodne wydarzenia. Wszyscy żyjemy atmosferą nawiedzenia Matki Bożej w Kopii Obrazu Jasnogórskiego. Jedne parafie już cieszą się owocami spotkania z Matką, inne jeszcze intensywnie przygotowują się na to spotkanie.
Przeżywamy w dalszym ciągu Spotkania synodalne, choć w mniejszym stopniu z uwagi na peregrynację. Wydarzenia te z Bożej łaski są włączone w dziesięciolecie istnienia naszej diecezji. Caritas Diecezjalna składała Bogu dziękczynienie za 10 lat istnienia i działalności oraz za dobrych ludzi - darczyńców dzieła Caritas. Dziękowaliśmy także za dobro wspólnie uczynione. Wszyscy jesteśmy świadomi, że bez Was, Drodzy Bracia i Siostry, bez Waszej pomocy, ta działalność nie byłaby tak szeroko rozwinięta i służba ludziom potrzebującym pomocy byłaby inna.
Na drodze naszego podążania za Chrystusem świeci są najlepszymi wzorami do naśladowania. Rozważając dzieła Caritas, przychodzi na myśl postać św. Jadwigi Królowej. W bieżącym roku obchodzimy 5. rocznicę jej kanonizacji. Nasza diecezja poprzez Biecz ma również pewien związek ze św. Jadwigą, z tej racji pragnę ten List poświęcić jej dziełu i osobie. Cieszę się, że w Gorlicach wybudowany został kościół pw. św. Jadwigi królowej i że szkoły obierają ją za swoja patronkę.
Św. Jadwiga Królowa żyła w latach 1374-99. Była córką Ludwika Andegaweńskiego, króla Węgier i Polski. Choć nie było nadzwyczajnej radości z narodzin Jadwigi, bo przyszła na świat jako trzecia córka króla, to jednak później mówiono: "Błogosławiony rok ów, miesiąc, dzień i godzina, co Polsce dała Jadwigę". Do Polski przybyła w dwa lata po przeniesieniu Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej na Jasną Górę. Obraz przybył w 1382 r. w czasie bezkrólewia. Kard. S. Wyszyński w jednym z kazań powiedział: "Późniejsza Królowa Polski - Maryja Jasnogórska - zetknęła się jak najbliżej ze swoją wierną królewską służebnicą. Z kronik jasnogórskich wynika, że pierwszą królewską pątniczką na Jasną Górę była Jadwiga Wawelska. Z tego spotkania Jadwigi z Królową serc polskich, Maryją Jasnogórską, wynikła niezwykła moc, która pozwoliła królewskiemu dziewczęciu uczynić całopalną ofiarę serca dla rozszerzenia Kościoła Syna Maryi i ratowania pogańskiej Litwy. Jako wotum złożyła Królowa Jadwiga dar - kielich z napisem: " Oby Najdostojniejsza Królowa Niebios była także Królową Polaków". Jadwiga była wielką czcicielką Pani Jasnogórskiej i kochała Polskę.
Pisał kiedyś kard. Karol Wojtyła: "Jadwiga jest w sercu Polski. A Polska na każdym etapie swoich dziejów musi stwierdzić, że była sobą w znacznej mierze przez Jadwigę". Ta wielka łaska nie może być przez nas niezauważona. To Królowa Jadwiga stała się patronką otwarcia Polski na chrześcijańską myśl europejską - jak określił Jan Paweł II. Obecnie, w dobie starań o integrację Europy, tym bardziej trzeba przypomnieć przykład św. Jadwigi Królowej, która władzę rozumiała jako służbę, a jej decyzja względem Władysława Jagiełły, którego poślubiła, aby Litwę wprowadzić do Kościoła katolickiego, rozpoczyna nową ewangelizację.
Jadwiga ukazuje sposób pokojowych rozwiązań problemów między narodami oraz sposób jednoczenia ludzi i narodów - Litwa, Ruś, Polska, jak również dialog z wrogami (Krzyżacy), dlatego jest nazywana matką narodów (Mater nationum).
Pełna mądrości i roztropności politycznej, jest Jadwiga także matką miłosierdzia, wyczuloną na sprawy ludzi i miłującą ludzi. A mądrość czerpała z wiary, z medytacji i kontemplacji Oblicza Chrystusa, co potwierdza wizerunek, tzw. Czarnego Krzyża w katedrze wawelskiej ze słynnym kolokwium - rozmową Pana Jezusa z modląca się Królową Jadwigą u stóp Krzyża.
Jadwiga, wawelska Pani, fundatorka Uniwersytetu Jagiellońskiego i Wydziału Teologicznego, swoje ziemskie królowanie zespoliła z Królestwem Chrystusa. Gorąco kochała Boga Człowieka, Chrystusa Ukrzyżowanego. Zatroskana była nie tylko o rozwój państwa, ale i o Kościół oraz sprawę jego misji ewangelizacyjnej.
Jej wiekopomne dzieło owocowało niezwykle licznymi postaciami wybitnych profesorów i studentów - jak np. Paweł Włodkowic, Mikołaj Kopernik i świętych - jak św. Jan Kanty, bł. Stanisław Kaźmierczyk, Szymon z Lipnicy, Ładysław z Gielniowa, czy słudzy Boży: Izajasz Boner, Michał Giedrojć, Michał z Krakowa, Mateusz z Krakowa i wielu innych, a w czasach nam bliższych bł. J. S. Pelczar (rektor) i Stanisław Pigoń. To tylko niektórzy spośród rzeszy, którzy na drodze szukania prawdy tworzą duchowe piękno naszych dziejów.
W rzeszowskiej diecezji w Bieczu jest wspaniała pamiątka - pomnik św. Królowej Jadwigi - jedyny na terenie południowej Polski - Szpital Świętego Ducha.
Jadwiga, jak potwierdzają to dokumenty, nawiedziła Biecz w swoim krótkim życiu siedem razy. Historia podaje, że "niespieszno jej było odjeżdżać z miłego Biecza, od ludzi jej życzliwych". Pobyt w Bieczu pozwalał Królowej zapoznać się z potrzebami miasta i ludzi ubogich, których i wówczas nie brakowało. Otaczała ich szczególną troską, wydając na jałmużnę znaczne kwoty. W lipcu 1395 r. wydała w Krakowie dokument o fundacji szpitala i kościoła Świętego Ducha w Bieczu. Szpital ten służył ludziom chorym i ubogim do 1950 r., kiedy to zamieniono go na internat szkolny, a chorych umieszczono w innych miejscach. Wymagał wówczas całkowitej renowacji. Sytuacja polityczna zniweczyła plany remontów i odnowienia. Dopiero w roku kanonizacji św. Jadwigi - 1997 - podjęta została myśl uratowania tego obiektu, który Caritas Diecezji Rzeszowskiej otrzymała od miasta. W tym celu powstała też Fundacja na rzecz Szpitala Ubogich im. św. Jadwigi Królowej, aby tym sposobem zainicjować prace remontowe.
Mając na uwadze życzliwość i zrozumienie Kapłanów oraz Wiernych, ośmielam zwrócić się ze szczególną prośbą do wszystkich Diecezjan, by składkę z uroczystości Bożego Ciała przeznaczyć na ratunek tego obiektu z kaplicą św. Jadwigi. Zwracam się również z prośbą do osób prywatnych, którym bliska jest osoba i dzieło św. Jadwigi Królowej o wspieranie tego dzieła. Pragniemy we współpracy z Władzami, i jak myślę dzisiaj, z cała naszą diecezją rzeszowską podjąć z odwagą odrestaurowanie tego dzieła miłosierdzia, aby ocalić wielki czyn św. Jadwigi, czyn miłości ku najbiedniejszym, który przetrwał koleje wieków, zabory, okupację, dochował się do naszych czasów, ale wymaga ratunku. Pragniemy w nim kontynuować służbę ludziom chorym i niepełnosprawnym, aby nas kiedyś nie zapytała Jadwiga, jak ongiś Jagiełłę - "A kto im łzy powróci?", wszak nasze czasy niewiele różnią się od tych, w których żyła św. Jadwiga.
Tym pomnikiem pragniemy przyczyniać się do szerzenia kultu św. Jadwigi, by zwłaszcza ludzie świeccy znajdowali w niej wzór spełniania powołania do świętości. Z naszej strony będzie to również swoisty dar dziękczynny za peregrynację Matki Bożej w Kopii Obrazu Jasnogórskiego. Istnieje jakaś niezwykła wspólnota kolei Jej życia z dziejami naszego Narodu. Jest naszą Patronką, która dobrze rozumie i odczuwa, co nas boli i męczy, jest szczególnie bliska każdemu.
Już w czasach jej współczesnych Jadwiga zadziwiała ludzi swoimi czynami, ponieważ były przeniknięte miłością Chrystusa, miłością Ukrzyżowanego. Autentyzm jej miłości polegał na tym, że czyniła to, czego oczekiwał Chrystus i zawsze na wzór Chrystusa. Św. Jadwiga ukazuje Boga bliskiego, Boga obecnego, z którym rozmawia, i którego pyta o rozwiązanie każdej sprawy, zgodnie z jego wolą. Jest ona dla każdego z nas wzorem w czynieniu miłosierdzia i w okazywaniu miłości ludziom cierpiącym.
Postać i działalność św. Jadwigi wywarła wielki wpływ na dzieje Polski. Choć była Królem, jest bliska każdemu z nas, a zwłaszcza młodzieży. Wszak była młodą małżonką i matką, a swoje młode życie złożyła w ofierze na ołtarzu macierzyństwa.
Za Ojcem Świętym powtarzamy dzisiaj: "Święta Jadwigo, ucz nas - na progu trzeciego tysiąclecia - tej mądrości i tej miłości, którą uczyniłaś drogą swojej świętości. Zaprowadź nas Jadwigo przed wawelski krzyż, abyśmy jak Ty poznali, co znaczy miłować czynem i prawdą i co znaczy być prawdziwie wolnym".
Oby z tego ośrodka miłości i miłosierdzia szerzyła się cześć św. Jadwigi Królowej. Wszystko zatem starajmy się tak czynić, aby zawsze istniała chwała Ojcu, chwała Synowi i chwała Duchowi Świętemu.
Z serdecznym błogosławieństwem
Rzeszów, 21 maja 2002 r.